Tüp bebeğimiz mucize gibi bir şey

Bizim için biraz mucize gibi bir şey olmuştu Nursen’in hamile olması. Yumurta toplanacağı ay sadece iki yumurta olması, bu yumurtalardan birinin dejenere olarak iptal olması, tek yumurtanın döllenip embriyo haline gelmesi ve bu embriyonun gayet sağlıklı biçimde tutunarak Nursen’in hamile kalması. Hem de ilk tedavimizde. Normalde tüp bebek tedavisinde başarı oranı  %20-30 civarlarında. Ama bu oran bir çok yumurtanın olmasıyla yani transferi yapılacak alternatif yumurtalarla mümkün. Bizim şansımız %10 gibiydi ve %90 şanssızlığımızı ezerek biz kazandık. Olursa olur olmazsa olmaz ne yapalım diyorduk ama oldu işte. Eğer olumsuz sonuçlansa bir daha denemeyi düşünmüyorduk ama öyle bir durumda gene de fikrimiz değişebilirdi. Belki de bu tedavilerin sonucunda doğal yollardan olabilirdi.

Fakat bu başarıda en büyük pay Nursen’in. Tüm sıkıntıları O çekti. Hergün iğne, hatta günde 2-3 iğne, ilaçlar, bu ilaçlarla aldığı hormonlar Nursen’in düzenin alt üst etti. Ama Nursen bunların hepsine göğüs gerdi, sabırlı oldu. Ara sıra cinnet geçiriyormuş gibi olsa da bu çok uzun sürmedi. Bebeğimizin olması için çok dikkatli oldu, yapılması gerek her şeyi tam ve düzgün olarak yerine getirdi.Yani tam anlamıyla Nursen’in sayesinde mutlu bir tedavi sonucuna ulaştık.

Nursen hamile ama esas riskli dönem ilk üç ay bittiğinde sona eriyor. Bu süre içinde düşük riski çok fazla. Gene çok dikkatli olmak zorunda Nursen. Ama o akıllı embriyo niye düşsün ki. Daha cenin olacak, büyüyecek. O kadar zor şartları atlattı ve tutundu bundan sonrada düşmeyip gelişimini tamamlayacak ve doğacak. Bizim akıllı bebeğimiz.

Artık eve gidip akşama hazırlanma zamanı gelmişti. Güzel haber aldığımıza göre akşam kutlayacaktık. Nursen’le beraber çok mutlu şekilde evimize gittik. Biraz dinlenip durumu sindirmeye çalıştık. Çok mutluyduk ve sersem gibi olmuştuk. 3 aylık çektiğimiz eğlenceli sıkıntı, çabalamalarımız sonucunu en güzel şekilde verdi bize. Hayatımız bambaşka bir şekilde değişecek bundan sonra. Hamileliği yaşayacağız Nursen’le beraber. Beraber yaşayacağız diyorum çünkü gerçekten erkeğinde eşiyle beraber yaşaması gereken bir süreç bu. 9 ay sürecek uzun ve güzel hamilelik süreci. Bu dönemi de uzun uzun anlatacağım.

Hazırlandık ve akşam arkadaşlarımızla buluşup rakı içerek kutlamak üzere meyhaneye doğru yola çıktık. Tabii Nursen çok sevmesine rağmen rakı içemeyecekti. Ne yapalım, bebeğimiz daha önemli. Onun yerine ben içeceğim artık ne yapalım.

Masayı donattık, rakıları doldurduk. İlk kadehler aramıza yeni katılacak olan bebeğimiz için kalktı. Hep beraber Nursen’in hamileliği için aldık ilk yudumlarımızı. Sonrasında çok keyifli bir şekilde sürdü akşam. Arkadaşlarımızda bizim mutluluğumuzu en içten şekilde paylaşıyorlardı. 

Heyecanla hamilelik müjdesini bekliyoruz

Kahvaltı bitti sofradan kalkıp salona geçtik. Bir şeylerle uğraşmam lazım ki zaman geçsin ama hiçbir şeyle de uğraşamıyorum heyecandan. Kahve içiyorum, çay içiyorum, evin içinde dolanıyorum, gazete okumaya çalışıyorum, birilerine laf yetiştirmeye çalışıyorum ama yok, geçmiyor zaman.

Cem aradı bu sırada. Annemde hep beraber bekliyoruz deyince o da geldi yanımıza. Eşi Eda’da gelmek istedi ama bebekleri olduğu için gelemedi. O heyecanlı bekleyişte Neva’yı getirmek istemediler. Eda, Neva ile kaldı ama Cem  o gün haber alana kadar hep yanımızdaydı. Cem’in gelmesi çok da iyi oldu. Beraberken çok eğleniyoruz ve geyik yapıyoruz. O bekleme sürecide bu şekilde geçiyordu Cem’le birlikte. Hele bir de Nursen’de katılınca geyiklere daha çok eğleniyoruz, zamanın geçmesini bekliyoruz.

Saat 12 olmak üzere. Nursen’in ve benim telefonlarımız elimizde çalsın diye bekliyoruz. Evrim arayacak, o müthiş haberi verecek. Bir yandan da annem, teyzem, Cem devamlı ortaya bir konu atıp kafamızı dağıtma peşindeler. Konuşuyoruz, gülüyoruz ama ben o konuşmaların yarısını anlıyorum yarısı havada kalıyor. Aklım devamlı telefonda ha çaldı ha çalacak diye. Saat 12.00’yi geçti, 13.00’e yaklaşıyor ama hâlâ bir haber yok. Bir saat geçti, bir buçuk saat geçti telefon çalmıyor. Bu sırada arayanlarla konuşmayıp haber beklediğimizi söylüyoruız ve kapatıyoruz telefonu. Nursen’in ailesi de merak içinde arıyorlar devamlı. Annesi ve babası, kardeşleri devamlı arıyor. Onlar da heyecanlı ve merak içindeler. Belli ki onlarda yerlerinde duramıyorlar. Ben neredeyse kafayı yiyeceğim.

Saat 14.00’e yaklaşıyor ve Evrim aramıyor bir türlü. Ne yapacağımı bilemiyorum. Oturuyorum olmuyor, kalkıyorum olmuyor. Dolapta viski vardı, dibinde iki parmak kalmış. Alıp kafama diktim. O da işe yaramadı. En heyecanlı olan benim. Herkes beni sakinleştirmeye çalışıyor. Arada bir telefonun çekip çekmediğini kontrol ediyorum, gayet güzel çekiyor. “Ara hadi Evrim, ara hadi” diye söylenip duruyorum hep. Nursen’de çok farklı değil.

Saat 14.00’ü de geçti ve ben iyice işkillenmeye başladım. Acaba olumsuz bir sonuç var da Evrim o yüzden mi aramıyordu? Saat 14.20 olduğunda Nursen artık son raddeye gelmiş şekilde “Ben dayanamayacağım” diyerek tuvalete koşturdu. Yazık telefon gelir diye tuvalete bile gitmemiş uzun süredir. Giderken telefonunu da yanına aldı hani çalar belki diyerek.

Nursen tuvalette biz salonda beklemeye devam ederken Cem “Galiba telefon çaldı” dedi. “Yok yahu çalsa duyardık” dedim ama birden heyecanlandım. Sonra “Nursen fısır fısır telefonla konuşuyor” dedi. “Hadi yaaaaa” diyerek tuvaletin kapısına koştum. Gerçekten içeride fısıltıyla konuşuyordu. Ama sesinde bir heyecan vardı.

“Aşkım kiminle konuşuyorsun? Ne konuşuyorsun? Cevap versene! Ne oldu?” diyerek kapıyı yumruklamaya başladım. Çatlayacaktım artık. O birkaç saniye geçmek bilmesi. Sanki Nursen içeride saatlerdir telefonla konuşuyormuş gibi geldi. Birden kapıyı açıp dışarı çıktı. Yüzünde çok güzel bir gülümsemeye “Anne oluyoruuummm!!” dedi.

Ben o anda ne olduğumu ne yaptığımı bilmiyordum. Nursen’e sımsıkı sarıldım ve “Seni çok seviyorum aşkım” diyerek öpmeye başladım. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum ama genede birkaç damla akmasına engel olamadım. Tarifi imkânsız bir mutluluktu benim için. Nursen içinde öyle tabii ki. Annem, teyzem hep beraber birbirimize sarılıp o anı kutladık ve birbirimizi tebrik ettik. Ben havalarda uçuyordum. Baba oluyorum. Şahane bir duygu. Annem ağlıyordu sevinçten. Hatta inanın bunları yazarken bile burnumun direği sızlıyor ve o anları hatırlayıp ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. Zaten duygusal bir adamdım ama hele ki baba olunca iyice duygusal, keşkül gibi bir adam olup çıktım

.

Hemen telefona sarılıp önce Nursen’in ailesini arayıp haber verdik. Onlarla da telefonda da olsa çok duygusal anlar yaşadık. Çok mutlu olmuşlardı. Arkasından tüm sevdiklerimizi arayıp haber verdik. En güzeli de anneannem oldu. 83 yaşında, beni o büyüttü ve torununun çocuğunu görecek. Yani nine olacak. Çok çok sevindi ve duygulandı. Haber verdiklerimiz başkalarına haber veriyor ve onlar bizi arıyordu. Bayağı yoğun bir telefon trafiği içine girdik ve sevdiğimiz birçok kişiyle sevincimizi paylaştık.

Cem’le birlikte kendimizi dışarı attık biraz rahatlamak için. Birer sigara yakıp “Ohhh beeaa” diyerek şöyle bir nefes aldık. Cem artık işin esas şimdi başladığını, hem çok güzel hem de çok zor günlerin bizi beklediğini anlattı.

Bu arada Evrim’in bizi yaklaşık iki buçuk saat geç aramasının sebebi, sonuçları getirecek kuryenin bir aksilik yüzünden geç kalmasıymış. Ama kurye yüzünden ben fenalık geçiriyordum az kalsın. Olsun geç de olsa o güzel haber geldi ya gerisi önemli değil.

O anlarda ki tek burukluğum babamdı. 9 sene önce kaybetmiştim babamı ve keşke o da yaşasaydı da bu mutluluğu onunla da sarılarak paylaşabilseydim. Olsun nasıl olsa o bir yerlerden bizi görüyor ve sevincimizi paylaşıyordur. 

Karıcığım hamile mi?

Cumartesi günü sabah erkenden tüp bebek merkezine gidip Nursen kan verecekti ve sonucu, o müthiş haberi bekleyecektik.

Uzun tedavi sürecinden, çektiğimiz onca sıkıntı ve stresten sonra artık sonucu alma zamanı geldi. Gerçi sıkıntı, stres dedim ama çok da eğlendiğimiz zamanlar oldu tabii ki. Çok güzel şakalar yaptık, güldük, her şekilde olumlu ve inanarak baktık durumlara.  Nursen’in kuluçka dönemi bitiyor artık. Hep “Olursa olur, olmazsa olmaz ne yapalım?” dedik ve moralimizi hiç ama hiç bozmadık.

Embriyomuzun, Nursen’in rahmindeki hayatı 12 gündür devam ediyor. Biz tutunduğundan eminiz. Bize kalsa test yaptırmaya bile gerek yok neredeyse.

Cuma akşamından planı yaptık. Erkenden kalkıp 9 gibi tüp bebek merkezinde olacağız. Nursen kan verecek hamile olup olmadığını öğrenmemiz için. Sonra anneme kahvaltıya gideceğiz. Önce dışarıda bir yerlerde kahvaltı etsek hem de bir değişiklik olsa diye düşündük ama o heyecanlı bekleyişi evde yaşamak daha uygun olur diye düşündük sonrasında. Teyzem de gelecek ve hep beraber kahvaltı edip Evrim’den gelecek haberi bekleyeceğiz. Akşam ise üç aile; biz, Cem ve eşi, Aydın ve eşi meyhaneye rakı içmeye gideceğiz. Hamilelik durumu varsa kutlamaya, olmamışsa “Eh ne yapalım olmadı. Hadi içelim” demeye.

Cumartesi sabahı kalktık gene rutin ve heyecanlı hazırlanmadan sonra atlayıp gittik tüp bebek merkezine. Ama Nursen her seferinde olduğu gibi gene çok heyecanlı değildi. Ben ise heyecandan çıldırıyorum.  Bizimle tedavinin en başından beri ilgilenen hemşire bizi bir odaya aldı ve kan alma işlemini gerçekleştirdi. O hemşire hep bize “Siz çok olumlu ve pozitifsiniz her zaman. Sizin ki kesin tutacak. İçime öyle doğuyor” diyordu.

Nursen tahlil için kanını verdikten sonra Evrim’le görüşmek için bekledik biraz. Yanımıza geldiğinde onda da ayrı bir heyecan vardı. Çok merak ediyordu sonucu. Bize “Öğlen 12 gibi belli olur sonuç. Ben sizi arar haber veririm” dedi. Daha en az 3,5 saat var haber almamıza. Benim için dayanması çok zor bir zaman. Bu sefer Nursen içinde öyle.

Çıkıp anneme gittik kahvaltıya. Teyzemle birlikte süper bir sofra hazırlamışlar. Daha belli olmamasına rağmen Nursen’e hamileymiş gibi davranıyorum hep. Ama bir yerde de öyle. Sonuçta embriyo rahminde duruyor ve beklide tuttu, gerçekten hamile. Hep beraber oturup sanki gayet normal bir günmüş gibi, hiçbir şey yokmuş gibi kahvaltı ediyoruz. Ama hepmizin içinde bir heyecan var. Benim gözüm devamlı saatte. Hadi 12 olsun diye bekliyorum. Bir bakıyorum saate 10.30 olmuş. Aradan bir saat kadar geçtiğini sanarak bir daha bakıyorum 10.45 olmuş daha. Bir türlü geçmek bilmiyor zaman. Baba olup olmayacağını öğreneceğim kolay mı? Nursen anne, annem babaanne, teyzem de küçük babaanne, Nursen’in annesi ve babası ise bir kez daha anneanne ve dede olacaklar. Hepimiz yeni sıfatlarımızın aktif hale gelmesi için bekliyoruz. 

Nursen “kuluçka”ya yatıyor, karıcığım 1,5 saatlik hamile

Nursen’in yumurtlamasından sonra artık transferi yapıldığına göre ve embriyo Nursen’in rahminde olduğuna göre artık kuluçkaya yatması gerekiyordu. Kuluçkada yatarak  yumurtanın rahime tutunmasını sağlayacaktı. Yaklaşık 12-13  gün boyunca sürekli yatması gerekiyordu “kuluçkada”. Hiç hareket etmeyecek, sadece tuvalet için kalkacak, devamlı dinlenecekti. 

Hepimiz gene seferber olduk. Yeter ki Nursen iyi olsun, her şey yolunda gitsin, bir aksilik olmasın. Ben ne gerekiyorsa yaparım. Nursen gak dese su guk dese ekmek önünde hazır oluyor. Sürekli kuluçkada, durumu merak edip arayanlara da “Kuluçkaya yattım ben” diye cevap veriyordu. Bir gıdaklaması kalmıştı ama onu doğası farklı olduğundan yapmadı neyse ki.

Beni arayanlara da transfer saatini dikkate alarak artık ne kadar zaman geçmişse ona göre; “Karım 1,5 saatlik hamile” gibi cevaplar veriyordum. Gerçekten öyleydi. Embriyo rahimdeydi ve Nursen potansiyel hamileydi artık. Normal hamileliklerde hafta sayılır, ay sayılır ben saat sayarak işe başladım. “1,5 saatlik hamile, 1 günlük hamile, 72 saatlik hamile” diye bayağı saat sayıyordum. Tabii bi yerden sonra ipin ucunu kaçırdım.

Artık embriyonun, rahim içinde tutunup tutunmayacağını beklemeye başladık. Bu “kuluçka” evresinde bunu sağlamamız gerekiyordu. Gerçi Nursen’de her şey çok iyiydi. Rahim duvarı tutunabilmesi için kalın ve elverişliymiş. Tutunmaması için hiçbir sebep yoktu aslında. Bir de embriyonun böyle bir rahimde ve böyle bir annede tutunmaması için biraz keriz olması lazım. Fıstık gibi yer ve fıstık gibi anne. Her şey onun için mükemmel, bütün şartlar sağlanmış durumda. Nursen de hareket etmeyerek onun sarsılmamasını sağlıyor. Daha ne olsun? Tutunacak tabii ki. Bizden olan bir embriyo tutunmayacak kadar keriz olamaz. Hele ki Evrim böyle güzel, kitaplara girecek kadar güzel bir embriyo yapmışken. Akıllı davranıp güzelce tutunacak, cenin haline gelecek, sonra fetüs olacak sonrada pörtleyecek ve kucağımıza gelecekti. Bizim embriyomuz budur işte. Daha o günlerde “Aman da aman bebeğimiz, Hadi tutun, büyü de gel kucağımıza” diye konuşmaya başlamıştık. Hani bebek anne karnında büyüdükçe konuşmak iyi geliyor ama biz abartıp bayağı erken başladık konuşmaya. Belki o konuşmalar da etkili olmuştur tutunmasında. Hiçbir işe yaramasa bile bize moral oluyordu ve kendimizi daha iyi hissetmemizi sağlıyordu bu davranışlar. Hem de eğleniyorduk.

Nursen “kuluçka”daydı ama böyle yatmaya alışık olmadığından arada geliyorlardı gene. Kalkmak istiyor, bir şeyler yapmak istiyor, hareket etmek istiyordu. Kolay da değildi tabii devamlı hareketsiz yatmak. Her ne kadar engellemeye çalışsam da gene de arada kalkıp bir şeylerle uğraşıyordu çok hafif hareketlerle. Mesela tuvalete gideceğim diyerek kalkıp başka bir şeylerle uğraştığı oluyordu. O da olayın farkında ve ciddiyetinde olduğu için kendini kontrol ediyordu. O yüzden bende çoğu durumda bir şey söylemeyip müdahale etmiyordum.

“Kuluçka” dönemi boyunca annem 10 gün boyunca bizde kalarak  teşrik-i mesaide bulunuyordu. Son iki veya üç gün kalmadı sadece. Teyzem de gündüzleri gelip yardım ediyordu. Ben erkek başımla ev işlerinin ne kadar altından kalkabilirim ki? Tamam bayağı bir süre bekâr yaşadım, evi çekip çevirmeyi biliyorum ama evli olunca durum biraz daha farklı oluyor. Bekârken sadece kendimi idare edecek kadardı ev işleri ama evliyken artık karım da var evde ve o kadar yeterli olamıyordum. Annem sağ olsun çok yardımcı oldu her konuda ve hiç yalnız bırakmadı bizi. Teyzem de öyle her fırsatta geldi yardıma.

5 günden sonra Nursen iyice sıkılmaya başladı yatmaktan. Buna ek olarak birde evde  bu kadar insana alışık değildi. Tamam bize yardımcı oluyorlardı sağolsunlar ama alışık olmayınca da zor oluyor. Nursen gene yaramazlık yapıp bir şeyler yapmaya kalkınca annem de müdahale ediyordu.

“Ne istiyorsun kızım bana söyle, ben yaparım, sen eğilme, kalkma, hareket etme” gibi uyarılar annemden Nursen’e gidiyordu. Annemin de elinde değil tabii. Kendini tutamıyor. Onda da ayrı bir heyecan var, torun sahibi olacak. Hem de ilk ve son torunu. Nursen bunlardan da sıkılıyordu biraz alışık olmadığı için.

“Tamam anneciğim, o tuttu tuttu hiç merak etmeyin. Tutundu kaldı orada” diye cevap veriyordu. 

Ama gerçekten o dönemde eğilmesi, doğrulması, ağır olmasa bile bir şeyler kaldırması, ani hareketler yapması çok tehlikeliydi embriyo için. Çok nazik bir embriyomuz var, en ufak bir harekette rahatsız oluyor.

Gerçi duyduğum kadarıyla bazı doktorlar hiç bu tip kısıtlamalara somuyormuş anneyi. Rahat rahat, istediği gibi davranmasını söylüyorlarmış. Bilmiyorum ne kadar doğru ama mantıken Nursen’in yaptığı gibi yatarak dinlenmesi  ve hareket etmemesi daha doğru gibi geliyor bana. Sonuçta tutunması gereken bir embriyo var ve o kadar hareket halindeyken nasıl sağlıklı şekilde tutunabilir ki?

 Annem, kesinlikle Nursen’i benden ayırt etmiyordu. “Bir oğlum vardı şimdi birde kızım oldu” der hep. Gerçekten çok seviyor Nursen’i, öz kızı gibi. Hatta birçok durumda benden bile önde tutuyor. Benim pabucum dama atılmış durumda. Her şey Nursen’e, ilgi Nursen’e. Kıskanmıyor da değilim hani.

Transferden sonraki cumartesi değil bir sonraki cumartesi kan testi ile kesin hamilelik durumunu öğreneceğiz. Yani 12 gün “kuluçka” döneminden sonra. Nursen yavaş yavaş ayağa kalkıyordu artık. Bir de biraz yalnız kalmak istedik doğal olarak. Canımız sıkıldıkça, aklımıza geldikçe sevgili embriyomuzla konuşuyorduk. Hatta ben abartıp Nursen’in karnına eğilip konuşuyordum. Ya anlarsa? Sonuçta canlı bir organizma o. Arada Nursen’e “Aaa karnın şişmeye başlamış galiba” diyerek dalga geçiyordum. O günlerde böyle konuşuyordum ama nasıl olsa olacaktı bunlar. Birkaç ay sonrasını söylüyordum. Kesinlikle tutacak ve Nursen hamile kalacak ya hani!

Bonservisiyle embriyo transferi

Salı sabahı bayağı bir heyecanlı olarak kalktık. O büyük gün gelmişti. Nursen bugün potansiyel olarak hamile olacaktı.  Güzelce hazırlandık ve çıktık evden. Aslında “yumurtlama” işleminde de oluğu gibi ben Nursen’den daha heyecanlıydım. Nursen sakinliğini koruyordu. Sanki yumurta transferine değil marketten yumurta almaya gidiyorduk. Böyle olması daha iyi aslında. Nursen sakin, rahat, huzurluydu ve bu da işlemler açısından avantajımız olacak.

 Tabii ki annem ve teyzem de geleceklerdi. Gene bizi yalnız bırakmıyorlardı sağolsunlar. Onlarla tüp bebek merkezinde buluştuk. Gene cümbür cemaat gelen sadece biz vardık. Olsun daha iyi oluyordu. Hem bende yalnız kalmamış oluyordum. Yoksa o heyecanla ne yapacağım belli olmaz, zaman geçmez benim için.

Nursen’e daha önce transfere gelirken bol bol su içmesini söylemeyi unutmuşlar. Oraya gittiğimizde bunu öğrendik. Hemen sular geldi, Nursen bardak bardak su içip şişmeye başladı. Ama gene de yetmemiş bu içtiği sular ve transferden önce Nursen’e manuel olarak su takviyesi yapılmış. Nursen’in dediğine göre bu biraz canını da acıtmış. Keşke daha önce söyleselerdi de bizde ona göre bolca içip gelseydik. Bizde derken tabii ki ben de değil sadece Nursen.

Biraz süre geçtikten sonra hemşire gelip Nursen’e “Hadi bakalım gidiyoruz” dedi. Annem ve teyzem Nursen’le öpüşüp koklaşıp yukarı yolladı. Ben Nursen’le birlikte işlemin yapılacağı yerin kapısına kadar gittim. Sarıldım, öptüm ve içeri gönderdim. Kafam çok rahattı. Aysun Hanım ve Evrim yanındaydı. Onlara gerçekten çok güveniyorum. Onların yanında bizimle her zaman çok yakından ilgilenen hemşirelerde var. Hiç gözüm arkada değil. Onların da desteği ve verdikleri moral sayesinde hem Nursen hem ben çok rahattık.

Nursen içeride işlemde biz aşağıda bekleme salonunda heyecanla beklemeye başladık. Zaman geçmek bilmiyor. Aslında çok uzun sürmedi ama bana birkaç gün geçmiş gibi geldi. Gözüm devamlı merdivenlerde. Yukarıdan birisi inip “Bitti” diyecek diye bekliyorum. Sonunda merdivenlerde kırmızı steril kıyafetler giymiş bir çift bacak gördüm, indikçe “İşte geliyor hemşire” dedim ve fırladım. Gülerek bize gelip “Nursen Hanım çıktı. Odada istirahat ediyor” dedi. Ben merdivenleri beşer beşer çıkıp hemen yanına gittim. Yukarı çıktığımda Aysun Hanım ile karşılaştık. Yüzü gülüyordu ve mutluydu. Tedavinin başından beri, Evrim’in de yakını olduğumuzdan aramızda güzel bir samimiyet oluşmuştu. O da çok heyecanlıydı ve çok istiyordu olmasını. Hatta bir seferinde rüyasında bile görmüş. Nursen hamile kalamamış ve çok üzülüyormuş. Daha önce bahsettiğim uzun protokole geçiyormuş ve tedaviye devam ediyormuş. Derler ya; rüyaların tersi çıkarmış. Umarım bizimde öyle olacak.

Nur topu gibi embriyomuz

Bana hemen elindeki ultrason görüntüsünü gösterdi. Şu lisedeki biyoloji kitaplarında gördüğümüz gibi bölünmüş bir hücre resmiydi. Hiç bilmeden baksam o günlerdeki hiç sevmediğim biyoloji dersini hatırlayıp “Offf gene mi bu resimlerden” deyip atardım herhalde. Aysun Hanım heyecanla “Bakın Tuğkan Bey. Bu embriyonun ultrason görüntüsü. İşte bunu Nursen Hanım’a transfer ettik. Embriyo kitaplara konulacak kadar güzel ve sağlıklı. Çok çok güzel. Nursen Hanım’ın da rahmi bu embriyonun tutulması için çok sağlıklı ve iyi durumda. Çok başarılı bir transfer oldu. Her şey çok güzel gitti ve Nursen Hanım da çok iyi” dedi. İçimden “Eline sağlık Evrimcim ne güzel yapmışsın embriyoyu” diye geçirdim.  Nasıl sevindiğimi anlatamam. Aysun Hanım’dan embriyo görüntüsünü rica ettim. Saklamak istiyordum. Bebeğimizin ilk fotoğrafıydı sonuçta. Hâlâ da duruyor o görüntü “Vay bee.. O halden bu hale geldi” diyerek bir görüntüye bir kızımıza bakıp hayret ediyoruz.

Elimde embriyo görüntüsü ile birlikte koşarak Nursen’in yanına gittim. Yatakta öylece sakin sessiz yatıyordu. Yüzünde rahatlama ve mutluluk vardı. Çok güzel görünüyordu ve çok iyiydi. Gidip sarıldım, öptüm. Elimdeki görüntüyü gösterdim ve Aysun Hanım’ın dediklerini söyledim Nursen’e. Bunları duyunca daha da bir rahatladı. Artık potansiyel anneydi. Biraz sonra Evrim’de geldi yanımıza. Transferin çok başarılı geçtiğini ve her şeyin çok güzel olduğunu o da söyledi.

Transfer gerçekleştiğine göre bu tedavi ve işlemler için verdiğimiz ücret bu embriyonun bonservis ücreti oluyor bu durumda. İyi bir bonservis ücreti ile artık bebeğimiz olacaktı.

Yaklaşık bir saat kadar oda da dinlendi Nursen. Bu sırada annem ve teyzem gelip gördüler, Nursen’in ailesi aradı onlarla konuştuk. Herkes rahatlamıştı ve ayrı bir sevinç içindeydi. Nursen’in ailesi  başka şehirde olduğundan daha çok merak ediyordu. Uzakta olunca akılları bizde kalmıştı tabii. Güzel haberi alınca onlarda rahatladılar. Yanımızda olamasalar da oralardan verdikleri destek bile bize iyi geliyordu. Nursen’in kardeşi Çiğdem ve eşi de tesadüfen bu işlemler sırasında Ankara’daydı. Onlar da yanımıza geldiler. Nursen için daha da fazla moral oldu tabii.

Artık çıkıp eve gitme zamanı geldi. Nursen kalktı, yavaş yavaş giyinmesine yardım ettim ve odadan çıktık. Arabaya binip doğru eve. 

Nur topu gibi embriyomuz var artık

Nursen’in yumurtlamasından ve benimde malzemeyi vermemden sonra evde heyecanla embriyo transferinin yapılacağı günü beklemeye başladık. Cumartesi günü yumurtladı, salı günü de transfer işlemi gerçekleşecek. Bu süre içinde de iş tamamen Evrim’de. Biz malzemeyi ona verdik artık o da embriyo haline getirip transfere hazırlayacak. Arada Evrim’den haber geliyor. Embriyoların hazır olduğunu, büyümesini beklediğimizi haber veriyor. Her şey Evrim’in kontrolü altında. İki gün sonra çok güzel iki tane embriyo olduğunu söyledi. Bizde heyecan katsayısı daha da artmaya başladı. Bu çok güzel bir haberdi, iki tane yumurta ve ikiside embriyo oluyor. Yani iki embriyo transferi olacak. Tabii hemen arkasından aklımıza gelen “Ahaa!! İkiz olacak galiba!”

Her şey çok güzel gidiyor. Nursen’in morali çok çok iyi. Keyfini yerinde tutmak için hepimiz seferber olduk. Bir dediği iki olmuyor, çok güzel dinleniyor, rahat, çok güzel besleniyor. Yani transfere çok güzel hazırlanıyor.

Pazartesi günü Evrim aradı ve embriyolardan birinin dejenere olduğunu ve daha zayıf göründüğünü söyledi. Birçok kişi de 10’dan fazla yumurta oluyor, tedavi süresince o yumurtaların neredeyse hepsi olgunlaşıyor, içlerinden dölleyecek birçok yumurta çıkıyor ama bizim şansımıza oluşan iki yumurtadan birisi iptal olmuş. Gerçi bazılarında o kadar yumurtadan hiç birinin işe yaramadığı da oluyormuş.  Hiç önemli değil. Aysun Hanım daha önce dediği gibi “Bir yumurta olsun ama kaliteli olsun. O bize yeter”. Bizimki de aynen öyle işte. Doğal köy yumurtası gibi güzel bir tane yumurtamız var.

İş artık tek embriyoya kalmış gibiydi. O tutacak nasıl olsa. Hem Aysun Hanım’ın söylediğine göre tutmaması için hiçbir sebep de yok. Nursen’de gereken her türlü şart çok çok iyi durumda. Embriyo’nun yeri hazır ve gelmesini bekliyor. Eklemem gereken bir şey; çok sonradan, bebeğimiz doğduktan sonra öğrendik ki meğerse yumurtalardan biri zaten en başta iptal olmuş. Evrim moralimizi bozmamak için bunu söylememiş.

Embriyo olarak, laboratuvarda da olsa artık potansiyel bir bebeğimiz var. Tüp bebek olduğuna göre sanırım “tüp”de büyüyor. İşlemin adı “tüp bebek” ya hani, anca bu kısımda tanımlayabildim veya bir yere oturtabildim. Tedavinin başından beri “tüp”le ilgili hiçbir şey olmadı, peki nereden geliyor bu “tüp bebek” adı?

Biz bir heyecan bir heves var ki çok acayip. Embriyomuzu çok merak ediyoruz.  “Gidip bebeğimizi görelim. Yazıktır yalnız kalmasın oralarda tüpün içinde” diye Nursen’le şakalaşıyorduk. Şaka falan ama aslında gerçekten merak da ediyorduk. Bu şakayı Evrim’e de  yapalım diye dayanamayıp aradık “Evrim biz gelip bebeğimizi görmek istiyoruz” dedik. O da güldü bu isteğimize. Sadece gülüp geçer diye düşünüyorduk ama “E gelin görün isterseniz” dedi. Bunu hiç beklemiyorduk. Birden afalladık. Haydaaaa!! Böyle bir şansımız var. Tabii Evrim’den torpilliyiz ya ondan. “Yok yok! Biz sadece şaka yapıyorduk. Görmeyelim. Nasıl olsa senin elinde. Gözümüz arkada değil. Sağol” dedik. Görsek sanki ne olacaktı ki? Hatta sanırım anca mikroskopla görülebilecek durumda.

Tek yumurtadan tek embriyo, hem de çok güzel gelişen bir embriyo. Şansımız çok iyi gidiyordu. Her şey yolunda olunca umudumuz daha da arttı. 

Karıcığım “yumurtladı”

Tam hatırlamıyorum ama hemen hemen 20-25 dakika sonra Aysun Hanım yanımıza geldi. İşlemin çok başarılı geçtiğini, beklediğimiz gibi 2 tane yumurta alındığını ve gayet iyi göründüklerini söyledi. Nur topu gibi iki yumurtamız olmuştu. Nursen’i hasta odasına almışlar ve ayılmak üzereymiş. Biraz beklememizi ve Nursen’in geleceğini söyledi. Dediği gibi birkaç dakika sonra Nursen aşağı indi. Biraz halsiz görünüyordu ama gene de iyiydi.

Yumurta toplama işlemi bayıltarak yapıldığı için hiç öyle arkadaşının yaşadığı ızdırabı çekmemiş. Zaten bayıltmadan yapılan yumurta toplama işlemi çok eskilerde kalmış. Artık bütün yumurta toplama işlemleri bayıltarak yapılıyormuş. Düşünsenize tavuk yumurtlarken ne biçim gıdaklar, avazı çıktığı kadar. Demek ki ne kadar acı çekiyor.  Gerçi hiç alâkası yok tabii yumurta toplama işlemiyle ama sonuçta iki durumda da yumurta çıkıyor ya hani o bakımdan aklıma geldi.  Nursen’in söylediğine göre tek ağrı, sonrasındaki 2-3 gün süren regl sanıcısı gibi bir sancıymış. Bunu da Aysun Hanım’a sorduk ve gayet normal olduğunu söyledi.

Beklerken benim gene çenem durmadı ve “Amanda benim karıcım yumurtlamış!!” dedim ve bu şakayla bayağı eğlendik. “Benim karım tavuk gibi yumurtlamış. İki tane yumurtası olmuş. Amanda aman. Gıdaklandın mı aşkım yumurtlarken? O kadar iğnelerle, ialçlarla olgunlaşsın diye uğraştık, çift sarılı olmuştur belki” diye işi artık tamamen şakaya vurduk. Stresimiz bitti ya artık işin eğlence kısmına geldik. İyi de oldu, sayemizde yanımızda heyecanla ve ne yapacağını bilemeden, stresli, sıkıntılı bekleyen 2 çiftin daha gülmesine sebep olduk. Belki onları da bu şekilde eğlendirerek biraz moral vermişizdir. Umarım öyle olmuştur da onlarda moralli ve biraz rahatlamış şekilde işleme girerler. Artık embriyo transferine kadar bu şakayı hergün birkaç kere yapıyorduk. Durumu merak ederek bizi arayan, ziyarete gelen, görüştüğümüz herkese “Nursen yumurtladı” diye durumu anlatıyorduk. Tüm çevremizde artık şaka konusu oldu bizim 2 tane yumurta. Artık Nursen embriyo transferine kadar dinlenecek.

Bu arada yeni bir bilgi daha öğrendim. Eğer anne ya da babada genetik bir rahatsızlık varsa (Akdeniz Anemisi v.b.) mevcut embriyoların genetik incelemesi yapılarak hastalık olmayan embriyo seçilip transferi yapılabiliyormuş. Burada embriyoyu çoğul olarak yazdım çünkü bu işlem en sağlıklı birkaç embriyoya uygulanıyor ve içlerinden sağlıklısı seçiliyor. Böylece anne veya babada bulunan genetik rahatsızlığın bebekde devam etmesinin önüne geçilebiliniyor. Neyse ki ne Nursen’de ne de bende böyle bir genetik rahatsızlık yoktu. Olsa da bizde zaten iki tane yumurta olduğundan ve dolayısıyla iki tane embriyo oluşabileceğinden çok  az alternatifimiz vardı.  Tabii ki bu işlemde tedavi haricinde ayrı bir maliyet gerektiriyor. Özellikle belirtmek istiyorum ki bu ve bunun gibi bilgileri sadece Aysun Hanım’dan dinlediğimiz kadarıyla veya okuduğumuz, izlediğimiz yayınlardan öğrendiğimiz kadarı ile aktarıyorum. Sonuçta herhangi bir uzmanlığım yok. Belki biraz eksik, hatalı olabilir.

Yumurtalar toplanıyor ve malzemeyi veriyorum

Ve o gün geldi. Cuma akşamı heyecanlı ve düşünceli şekilde, kendimizi yumurta toplamaya hazırlamış şekilde uyumaya çalıştık. Tedavi bitti. Gerçi Nursen için tedavi olmasa da yeni bir süreç başlayacaktı ama artık o boğucu iğneler ve ilaçlar gittikçe azalacak hiç değilse. Sabah kalkıp, her gün yaptığımız rutin sabah hazırlanmasını yapıp sanki hiçbir şey yokmuş gibi davranmaya çalıştık. Sakin olmaya çalışıyoruz ama heyecanda hâd safhada. Gerçi Nursen o kadar heyecanlı değildi. Esas heyecan bendeydi. Çaktırmamaya çalışsam da içim içimi yiyordu. Evden çıktık ve tüp bebek merkezine gittik. Annem ve teyzem bizden önce gelmişler bekliyorlar. Onlarda da yüzlerinden okunan müthiş bir heyecan. Bizim haricimizde birkaç çift daha vardı yumurta toplatacak. Herkes birbirine çaktırmadan bakıyor, psikolojilerini anlamaya çalışıyordu. Şehir dışından bu tedavi için gelenler bile vardı. Farklı illerden kalkıp gelmişler bebek yapma umuduyla. Umarız hiçbirimizin umutları boşa çıkmaz ve hepimiz hayallerimize kavuşuruz. Yalnız şöyle bir durum vardı ki tahmin ettiğimiz gibi kimse bizim kadar kalabalık gelmemişti. Olsun biz böyle bir aileyiz işte.

Sıramız geldi ve hemşire Nursen’i alıp yukarı götürdü. Bende yanında işlem yapılacak odanın kapısına kadar gittim ve öperek odaya gönderdim. Morali çok iyiydi Nursen’in. Nursen içeri girdikten sonra kapıda Aysun Hanım’la da karşılaştım. Ayak üstü konuştuk biraz. Operasyonun 25-30 dakika süreceğini söyledi. O da moral verdi, heyecanımı biraz olsun azalttı. En başından beri zaten kendisine çok güveniyorduk. Hem Evrim’de hiç yalnız bırakmadı ve işlemde o da olacaktı. İçim çok rahattı. Diğer hemşirelerde tedavimizin başından itibaren çok cana yakın ve ilgiliydiler bizimle. İşlerinde iyi ve anlayışlıydılar. Hepsinden çok memnunduk. Onlarında Nursen’e her şekilde yardımcı olmaları beni rahatlatıyordu. Olup bitecek operasyon ve rahatlayacaktık. En azından embriyo transferine kadar.  

Ben aşağıya indim ve beklemeye başladım. Beni de çağıracaklardı embriyonun oluşması için gerekli malzemeyi vermek üzere. Esas temel malzeme bende tabii. O kadar kendime ve yaşam tarzıma dikkat ettim, çok güzel beslendim ve artık sonucunu alma zamanı geldi 3 aylık çalışmanın. Malzemeyi vereceğim, içinden en iyisini seçilecek ve Nursen’in müthiş yumurtası ile birleştirilerek embriyo haline gelecek. Bütün bu işlemleri de Evrim yapacak. Aslında böyle yakın bir arkadaşımızın bu işlemi yapması bizim için özellikle benim için  biraz garip oluyor ama ne yapalım? Elimden geldiği kadar doğal davranmaya çalıyorum.  Biraz sonra hemşire geldi, beni de yukarı götürdü, yeri gösterdi ve bende üzerime düşen görevi yerine getirdim. Sonra tekrar aşağı indim ve Nursen’i beklemeye başladım. Aşağı indiğimde herkes durumun farkındaydı ve sanki dalga geçercesine içten içe gülüyorlarmış gibi geldi bana. Sanki onların başına gelmeyecekti. Ama ben hiç bozuntuya vermeden, gayet normal bir durum olarak göstererek bir yere oturdum.