Hamile Nursen; “Köpeklerin bu kadar kokuyla yaşaması çok zor”

Salonda bulunan koltuklarımızı bir sorun yüzünden yenisi ile değiştirmiştik. Yeni ve başka bir model. Nursen bu koltukların kokusuna taktı. Koltuklar çok kokuyormuş ve durulacak gibi değilmiş. Bu yüzden salona girmek bile istemiyordu. Her gelen kişiye de koltukların kokup kokmadığını soruyordu. Tabii ki kimse durumuda bilmediğinden kokuyor demiyordu çünkü gerçekten kokmuyordu. Hani belki Nursen’in ne durumda olduğunu bilseler suyuna gitmek için kokuyor falan derlerdi. Ama Nursen’e çok kötü bir biçimde kokuyormuş.

Koltukların minderlerini kaldırıp tam 3 gün boyunca balkonda beklettik kokusu geçsin diye. Tabii ki tekrar içeri aldığımızda değişen bir durum olmadı ve kokmaya devam ediyordu. Nursen dayanamayıp arada tekrar çıkartıp havalandırıyordu ama nafile. O kokuyla yaşamaya alışması lazımdı. Benim için hava hoş tabii bana koku falan geldiği yok. Arada bana soruyordu Nursen “Hayatım koltuklar, minderler kokmuyor mu?” diye. Bende “Of gerçekten çok kötü kokuyor aşkım. Dayanılacak gibi değil” diyerek dalga geçiyordum. Kendisine bu kadar kötü kokan bir şeyin bana hiç kokmaması da çok garip geliyordu Nursen’e. Bazen bana “Köpekleri çok iyi anlıyorum. O kadar koku ile yaşanır mı yahu” diyordu.

Değiştirdiğimiz koltuklarla beraber bir de yeni lambader aldık salonun köşesine. Beraber beğendik alırken. Hatta önce Nursen mağazaya tek başına gittiğinde görüp beğenmiş, bana da fotoğrafını çekip gönderdi. Bende çok beğenince gidip aldık. Eve getirdiler, artık kullanmaya başlayacağız ama Nursen “Ben loş ışık sevmem. Loş olmasın” dedi. Lambader bu ama avize gibi ışıl ışıl olacak değil ya. Tabii ki biraz loş olacak.

Ben gittim kullanılabilecek en yüksek ışık veren tasarruflu ampulü alıp geldim. Özellikle de sarı ışık olacak. Taktım lambadere ve o akşam avizeyi kapatıp onu açarak oturduk. Daha doğrusu oturmaya çalıştık. Tam Nursen’in en şiddetli mide bulantılarından birine denk geldi o akşam. Zaten loş ışığı o kadar sevmez ve neredeyse sırf ben seviyorum diye alışmaya çalışacak. Bir de şiddetli mide bulantısı olunca loş ışığı ve lambaderi hiç sevmedi hatta nefret etti.

Bu akşamdan sonra çok nadir kullanmaya çalışsak da her seferinde midesi bulandı ve bir türlü alışamadığından kullanamadık. O zamanın üzerinden bir seneden fazla zaman geçmesine ve doğum yapmasına rağmen hâlâ kullanamıyoruz lambaderi. Ara sıra denesek bile her seferinde midesi bulanıyor Nursen’in.

Hamile işte, her şey kokuyor ve ben kovuluyorum

Bu süreçte olabilecekler için çok yakın bir arkadaşım beni uyarmıştı. O benden daha tecrübeli bir baba, aynı şeyleri o da yaşamış. Yapmam veya yapmamam gerekenleri tek tek anlattı bana ve çok faydasını gördüm. Gerçekten o anlatmasa ve durumu önceden bilmesem, yaşayacaklarım direkt yanlış anlaşılabilecek olaylardı ve çok daha büyük problemlere yol açabilirdi. Biliyorum ki hemen hemen her baba adayı bunları yaşıyor ve yaşayacak.

Bana dedikleri; karına çok kötü kokacaksın, sinir bir adam gibi görüneceksin, seni yanından kovacak, kokuyorsun deyip uzaklaştıracak, her dediğini yanlış anlayacak, bazen sana ağır konuşacak. Bunların hepsini birer birer yaşadım gerçekten ve her baba adayı da muhtemelen yaşayacak.

Her sabah yaz kış duş almadan evden çıkamayan bir adamım. Sonrasında deodorant, parfüm gibi tamamlayıcıları da kullanırım. Bunlara rağmen Nursen beni bir süre her akşam çok kötü kokuyorsun, saçın çok kötü kokuyor diyerek yanından uzaklaştırırdı. Daha doğrusu kovardı. Normalde bir kadın, kocasına bunları söylese direkt şiddetli geçimsizlik olur ve buna bağlı olarak da tek celsede boşanmaya kadar gider.

Akşam salonun bir köşesinde Nursen, ona en uzak olan diğer köşede de ben oturuyordum. Sonrasında gece odadan kovduğu bile oldu. Günün her saatinde çok kötü kokuyormuşum. Gerçi bu duruma kendide inanmıyordu. Bu konuda ne kadar titiz olduğumu çok iyi biliyor ama hamile işte. Gidip diğer odada yatmak zorunda kaldığım çok akşamlar oldu. Hele ki alkol aldıysam en baştan odaya bile giremiyordum. Direkt pılımı pırtımı toplayıp diğer odaya.

Nursen’in çok sevdiği bir parfümüm vardı. Bittiğinde Nursen’le beraber gidip tekrar aldık. Hatta Nursen’e koklattım ve emin oldu aynısı olduğundan. Çok seviyordu o parfümümü Nursen. Ama o bayıldığı parfüm birden iğrenç kokmaya başladı ve bir gün sokakta beni 10 metre önünden yürüttü. Bundan sonra da bir daha o bayıldığı parfümü hiç kullanamadım. Doğumdan sonra bile nefret etti kokusundan ve atmak zorunda kaldım şişeyi. Bir kere sabah işe giderken sürüp tekrar deneyeyim belki geçmiştir tiksinmesi dedim ama gördüm ki hiçbir şey değişmemiş. Kendiside şaşırdı o kadar çok sevdiği parfümden bu kadar nefret etmesine.

Bazı söylediklerimi o kadar yanlış yerlere çekiyordu ki benim dediğimle neredeyse alakası olmuyordu. Kendi kafasında kurup, değişik bir senaryo ile sorun haline getiriyor ve o senaryoya kendi de inanıyordu. Ondan sonrada “Hayatım ben öyle demedim. Böyle demek istedim” diyerek kırmadan, üzmeden düzletmeye çalışıyordum. Her zaman yaptığımız şakalar bazen tersten geliyor ve sorun oluyordu. Halbu ki daha birkaç gün önce aynı şakaya çok gülmüş oluyorduk ama o gün Nursen’in halet-i ruhiyesi diğer taraftan görüyordu o şakayı. Hamilelikte sanki devreler ters bağlanmış gibiydi.

Karıcığım sanki benim aşık olup evlendiğim kadın değil

Bazen bakıyorsunuz “Bu benim aşık olduğum, evlendiğim kadın değil” diyorsunuz gerçekten. Bambaşka bir kadın oluyor, tamamen farklı bir insan olup çıkıyor neredeyse. Bu durum hamilelik sürecinde değişerek devam ediyor ama en zoru ilk 3  - 3.5 ayda geçen süreç. Daha sonrası hem karınız duruma alışıyor, hem vücudu duruma alışıyor, hem de siz durumu benimsiyorsunuz.

Nursen bazen “Hamilelik bu mu? Hastalık gibi bir şey. Hiç bitmeyecek gibi sanki” diyerek dert yanıyordu. Gerçekten çekilecek şey değil o ilk 3 – 3,5 ay ama bu da doğal bir süreç. Katlanılması gerekiyor. Hem anne adayının hem de kocanın katlanması gerekiyor.

Biz bu zamanlarda da her şeyi eğlenceye, şakaya vurarak geçiştirmeye çalıştık. Tabii ki her zaman bunu yapamıyorduk, ikimizin de çıldırmasına ramak kaldığı durumlar oluyordu ama genelde şakalaşarak rahat atlatıyorduk. Böyle olması diğer problemlere de olumlu ve şakacı bakmamızı sağlıyordu. Sonuçta hem Nursen, hem ben hem de bebeğimiz çok rahat ve huzurlu oluyorduk.

Bu yazdıklarımı karım da okuyacak ama olsun. Nasıl olsa hepsi gelip geçti ve o da sonradan farkına vardı nasıl bir dönem geçirdiğinin. Hatta ben bunları yazarken o günleri tekrar  hatırlayıp gülüyoruz.

Nursen arada “Hadi ya! O kadar kötümüydü?” diyerek şaşırıyor. O zamanlarda kendisi çok farkında olmuyordu tabii ki. Ama ben ziyadesiyle farkındaydım ve yaşadım. Ama çok her şeye rağmen çok güzel günlerdi. O şekilde yaşanması gerekiyordu ve yaşadık geldi geçti işte. O zamanlarda belki sıkıntı gibi oluyordu ama şimdilerde bizim için eğlence konusu oluyor.