Her şey çok
çok güzeldi ama Sarp Bey’in anlam veremediği bir durum vardı. Keseciğin yanında
küçük bir kesecik daha vardı ama Sarp Bey anlayamamıştı bu durumu. Bir başka
doktor arkadaşını çağırıp ona da gösterdi fakat o da anlamadı. Sadece bize kötü
bir şey olmadığını rahat olmamamızı söyledi. Bir daha ki kontrolde ne olduğu
belli olur, o zaman söylerim dedi. İşin aslı bizde çok merak ettik ne olduğunu.
Aklımıza direkt ikiz olabileceği geldi. Anladığımızdan, bildiğimizden değil
tabii ki bizimki sadece varsayım. Bizi bir hafta sonra tekrar kontrol için
çağırdı ve Sarp Bey’in yanından ayrıldık.
İkimizde
sevinçten uçuyorduk. Bebeğimizin kalp atışlarını duyduk ve yaşıyor işte! Çok
çok güzel bir duygu. Hem de ilk kez canlı olarak gördük. Gerçi daha sonraki
ultrason görüntülerinde de olacağı gibi hiçbir şey anlaşılmıyor ama olsun orada
bir şey gördük işte ve o bizim bebeğimiz. Hemen ailelerimizi arayıp müjdeyi
verdik. Tabii ki onlarda en az bizim kadar rahatladılar ve sevindiler. Sonra
Aysun Hanım’ı arayıp durumu söyledik ve o da sevincimize ortak oldu.
Çok karışık
ve değişik duygular içindeydik. Önce kötü bir durumla karşılaştık, sonra o kötü
durum tamamen olumlu bir hâle dönüştü. Moralimiz, enerjimiz birden dibe vurup
sonra tavan yaptı. Ne yapacağımızı, ne konuşacağımızı bile bilemiyorduk. Sadece
rahatlamanın verdiği bir huzur vardı üzerimizde ve ne kadar çok acıktığımızı
fark ederek gidip kendimize bir ziyafet çekmeye karar verdik.
Devam edecek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder